تبریز، شهر بدون گدا و کودک‌کار

تبریز به عنوان شهر بدون متکدی از نظر کودکان خیابانی هم با کمترین آمار کشوری وضعیت مناسبی دارد و مسئولان نهادهای اجتماعی این روزها عزم خود را جزم کرده اند تا عنوان شهر بدون کودک خیابانی را برای این شهر به ثبت برسانند. معضل کودکان‌کار علاوه بر اثرات فردی از آنجا که نشانگر ناهنجاری در خانواده هاست در صورت بی توجهی می تواند پایه بسیاری از آسیب های دیگر باشد. کودکان خیابانی با جدایی از خانواده در کنار از دست دادن آرامش و امنیت خانه به طور معمول از امکانات اولیه زندگی همچون بهداشت و آموزش هم محروم می شوند. این کودکان علاوه بر سوء تغذیه و مشکلات بهداشتی، به دلیل مواجهه با انواع آسیب های اجتماعی؛ سلامت روحی و رفتاری خود را هم از دست می دهند، موضوعی که زندگی آینده آنها را تحت تاثیر قرار می دهد و موجب طرد شدن آنها از نظام و ساختار معمول اجتماعی می شود. سالانه در حدود شش هزار کودک خیابانی در کشور توسط بهزیستی پذیرش و ساماندهی می شود. مدیرکل بهزیستی استان با اشاره به اینکه شهر تبریز در سایه فعالیت موسسه های خیریه به عنوان شهر بدون متکدی مشهور است ، گفت: با توجه به انتخاب این شهر به عنوان شهر گردشگری جهان اسلام در سال ۲۰۱۸ درصدد به صفر رساندن آمار کودک خیابانی در این شهرهستیم.

ارشد زاده از تشکیل شورای ساماندهی کودکان خیابانی در قالب کارگروه فرهنگی و اجتماعی استان خبرداد و گفت: تحقق این هدف نیازمند همراهی شهرداری و دیگر نهادهای حمایتی و تشکل اجتماعی است. دولت به تنهایی نمی تواند این معضل را ریشه کن کند و سازمان های مردم نهاد نقش موثری در این خصوص ایفا می کنند. ساماندهی کودکان خیابانی نیازمند همراه کردن همه آحاد جامعه است، گفت: دولت باید برنامه تهیه کند و تشکل های مردم نهاد نیز آن را اجرا کنند. به هر حال از علل برجسته فرار کودکان خیابانی از خانه می توان فقر ( اقتصادی و فرهنگی ) خانواده، طلاق، اعتیاد، فوت یک یا هر دو والد براثر سوانح طبیعی و یا اجتماعی اشاره کرد ضمن اینکه کمرنگ شدن فرهنگ مذهبی و ملی و سست شدن بنیان ارزش های اخلاقی و اعتقادی در جامعه هم در بروز این معضل اجتماعی بی تاثیر نیست. در کنار این عوامل، به کارگیری راهکارهای تربیتی نادرست و تنبیه فیزیکی، تبعیض بین فرزندان، کمبود عاطفه، سوء استفاده جنسی، درک نکردن حساسیت های دوران بلوغ نوجوانی و تعدد زوجات پدر خانواده از عمده ترین علل قطع شدن رابطه کودک با خانواده و پناه بردن به خیابان است. پیامد فرار از خانه و پناه آوردن کودکان به خیابان هم چیزی نیست جز آغاز سوءاستفاده‌هایی از این کودکان از جمله بکارگیری آنان برای حمل و توزیع مواد مخدر، بکارگیری برای تکدی گری، بکارگیری برای انواع بزه از جمله سرقت، جیب بری، کیف زنی، کیف قاپی و خفت گیری، بهره کشی و سوء استفاده جنسی، بکارگیری در مشاغل خدماتی پست از جمله دست فروشی و معرکه گیری که آثار مخربی در سلامت جسمی و بهداشت روانی کودکان خیابانی برجا می گذارد.

در صورت حمایت های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی از خانواده های کودکان خیابانی و گسترش سیستم تأمین اجتماعی، ایجاد و گسترش مراکز شبه خانواده برای کودکان خیابانی فاقد خانواده همچون سپردن آنان به خانواده های فاقد فرزند و استفاده از تجربیات موفق سایر کشورها در امور ساماندهی و بازپروری کودکان خیابانی می توان نسبت به حل این معضل اجتماعی امیدوار بود. اما آنچه مسلم است حل این معضل نیازمند همکاری دستگاه های اجرایی، سازمان های غیردولتی و خیریه است.(۵)